De één na de andere bruikleengever komt aan, de werkploeg gaat als een wervelwind door de tentoonstelling om verlichting weg te nemen en panelen te ontmantelen. Er wordt hard gewerkt, maar ook veel gebabbeld vooral tussen de bruikleengevers, er worden gegevens uitgewisseld. Er komt nog een late bezoeker vragen of hij toch nog eens naar het vliegtuig mag kijken.
's Middags lijkt de kerk meer op een slagveld dan op een tentoonstelling. In de namiddag zijn we maar met een paar mensen om de restanten in te pakken, om de spots terug naar de stad te voeren, om de vlaggen terug te bezorgen aan onze sponsor VDK, om van alles op te ruimen.
Het mooiste cadeau kwam die dag van Danny Vanseveren. Danny kwam me zijn exemplaar van ons boek overhandigen, waarin hij alle Engelse en Duitse familieleden had laten signeren. Danny, het was jouw idee, het was jou boek, dat unieke exemplaar is dan ook van jou. Danny vond van niet, hij hield voet bij stuk en vond dat ik het meer dan verdiend had. Ik kreeg de tranen in de ogen, maar Danny waarschuwde 'Niet bleiten man, ge gaat er plekken op maken ...'. Dankjewel van ganser harte Danny, het is één van de mooiste geschenken die ik ooit kreeg. Ik beloof het je ik zal het koesteren. Hoe een bruikleengever een vriend kan worden. Eigenlijk zijn alle medewerkers door dit project dichter bij elkaar gekomen, zijn ze vrienden geworden.
En ik heb uitnodigingen voor Australië, Ierland, Groot-Brittannië en Duitsland op zak. Of het er ooit zal van komen zal de toekomst moeten uitwijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten